>> Szkolenie pilotów 1933 - 1945 <<

Odznaka DLV.

W latach skrytego rozbudowywania niemieckich sił powietrznych (1933-35) organizacją skupiającą młodzież zafascynowaną lotnictwem był DLV - Deutsche Luftsportverband (Niemiecki Związek Sportów Lotniczych) z podziałem na:
Fliegerausbildungsstellen - gdzie zdobywano podstawową wiedzę lotniczą, Fliegerübungsstellen - gdzie ćwiczono zdobyte umiejętności i nabierano wprawy w pilotażu, tworząc rezerwy wyszkolonych pilotów.

Odznaka modelarska DLV.

17 kwietnia 1937r. utworzono NSFK - Nationalsozialistisches Fliegerkorps (Narodowosocjalistyczny Korpus Lotniczy), który zastąpił DLV oraz inne, zarówno cywilne, jak i podległe SA, SS, HJ kluby lotnicze.
NSFK dzielił się na 3 grupy, w zależności od wieku członków:
- Flieger-HJ - budowa modeli dla 12-, 13-latków,
- Jugend I - kursy dla młodzieży do 18 roku życia,
- Jugend II - obozy szybowcowe, warsztaty i ćwiczenia paramilitarne.

Zainteresowanych NSFK odsyłam tutaj: http://www.dws.xip.pl/reich/nsfk/nsfk.html

Znaczek NSFK.

Bardzo szybko stare Fliegerübungsstellen zostały przekształcone w Flugzeugführerschulen E - szkoły pilotów rezerwy, podlegające Dowództwu Szkół Lotniczych (Kommando der Fliegerschulen) a zatem Luftwaffe. W tym samym czasie Luftwaffe zmieniło struktury szkół i przekształciło DVS - Deutsche Verkehrsfliegerschulen (szkoły pilotów cywilnych) w Flugzeugführerschulen (FFS)

Flugzeugführerschulen (FFS) dzieliły się na 3 odrębne grupy:
FFS (A) uczące podstaw wojskowego pilotażu i pozwalające młodym pilotom zdobyć licencję A2,
FFS (B) pozwalające zdobyć licencje B1 i B2,
FFS (C) dające rozszerzoną licencję pilota - ELF.

W listopadzie 1938 roku FFS (A) i FFS (B) połączono w nowy rodzaj szkół - FFS (A/B).

Szkoły lotnicze A/B dostarczały przyszłym pilotom wiedzę teoretyczną z dziedziny lotnictwa, maszynoznawstwa, materiałoznawstwa, nauki o prądach i ruchu powietrznym, meteorologii, nawigacji itd. niezbędną do pilotowania maszyn klas od A1 do B2. Po ukończeniu kształcenia wystawiany był dokument uprawniający do pilotowania samolotów Luftwaffe. Umożliwiał on dalsze kształcenie w lotniczych szkołach wojskowych oraz w szkołach C. Istniały samodzielne szkoły lotnictwa (1-10 i od 110) oraz szkoły lotnictwa, które podporządkowane były dywizjonom kształcenia pilotów.
Czas kształcenia wynosił 11-12 miesięcy, przy czym w latach 1942/43 dążyło się do pozyskania 30 wykształconych pilotów miesięcznie. Stały personel szkoły liczył 400-500 oficerów, podoficerów oraz urzędników Wehrmachtu.
Identyczny poziom umiejętności jak FFS (A) i (B) dawały Luftkriegsschulen (LKS) - szkoły dla przyszłych oficerów lotnictwa.

Po ukończeniu kształcenia w szkołach lotnictwa A/B przyszli piloci przechodzili do szkół C. Celem było kontynuowanie nauki wykształconych już pilotów (licencja B2) na ciężkich, wielosilnikowych samolotach, intensyfikacja znajomości nawigacji, oprzyrządowania lotniczego i meteorologii oraz towarzyszące temu wprowadzenie do nauki o lotach nocnych i lotach bez widoczności (wg przyrządów).

Później piloci przechodzili specjalistyczne kształcenie użycia uzbrojenia w szkołach myśliwskich, bombowych, bombowców nurkujących, rozpoznawczych i morskich (Jagdfliegerschulen, Grosse Kampffliegerschulen, Sturzkampffliegerschulen, Aufklärungsfliegerschulen, Fliegerwaffenschulen (See)).

Z upływem czasu, w okresie wojny szkoły zasilano w zdobyczny sprzęt lotniczy. Na początku wojny ze Związkiem Radzieckim nakazano dużej części szkół utworzenie eskadr kurierskich i łącznościowych. Eskadry te były następnie wcielane na wschodzie do poszczególnych AOK, dywizji, flot powietrznych. Wracały, częściowo po wymianie personelu z jednostkami frontowymi, do szkół.

Dziękuję za pomoc w tłumaczniu Januszowi Grabowi!

Opracowano na podstawie:
Luftwaffe Camouflage 1933-40, Alain Fleuret
www.lexikon-der-wehrmacht.de

<< Powrót do Różności