Focke-Wulf Fw-58 Weihe
samolot wielozadaniowy (wesja szkolna B1)
Na początku lat trzydziestych XX wieku w niemieckiej wytwórni Focke-Wulf rozpoczęto pracę konstrukcyjne nad samolotem wielozadaniowym, który miał się stać odpowiednikiem brytyjskich samolotów Avro Anson i Airspeed Oxford.W 1935 roku zbudowano pierwszy prototyp tego samolotu, który oznaczono jako Focke Wulf Fw 58 Weihe (Kania). Prototyp ten był zbudowany jako samolot pasażerski z dwuosobową załogą i zabierający 6 pasażerów. Samolotem tym zainteresowało się dowództwo Luftwaffe, które zamówiło wersję wojskową tego samolotu. Miał to być lekki samolot bombowy.Równocześnie rozpoczęto produkcję seryjną tego samolotu. Natomiast samolot ten po uzbrojeniu go w karabiny maszynowe wszedł na uzbrojenie Luftwaffe. Natomiast zaniechano jego dalszego rozwoju jako samolotu bombowego, z uwagi na niewielki udźwig bomb.Natomiast w trakcie produkcji seryjnej samolot ten był modyfikowany do różnych zadań i tak powstały wersje różniące się wyposażeniem i uzbrojeniem: samolotu kurierskiego, do transportu pilnych przesyłek, treningowego (do szkolenia pilotów i nawigatorów samolotów bombowych), samolotu sanitarnego.Produkcję seryjną samolotu zakończono w 1942 roku. Nie jest znana dokładna liczba wyprodukowanych samolotów tego typu (różne źródła podają liczbę od ok. 1400 do 4500 sztuk).
Samoloty Fw 58 zostały wprowadzone do Luftwaffe w 1937 roku jako samoloty kurierskie i łącznikowe i były używane w lotnictwie do końca II wojny światowej.Były również użytkowane przez lotnictwo państw - sojuszników Niemiec: Rumunii, Węgier, Bułgarii, Chorwacji. Zostały również sprzedane do Turcji, Holandii i Szwecji.Po zakończeniu II wojny światowej część zdobytych samolotów Fw 58 zostało w ZSRR przerobione na samoloty rolnicze do opylania pól środkami bakteriobójczymi.Samolot tego typu użytkowany był również w lotnictwie czechosłowackim pod oznaczeniem D-58.Jeden taki samolot po II wojnie światowej znalazł się również w 9 Samodzielnej Eskadrze Łącznikowej Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, gdzie był użytkowany do 1954 roku, a następnie został przekazany do lotnictwa sanitarnego gdzie użytkowano go do 1959 roku.
Dane taktyczno techniczne
Konstrukcja kadłuba oparta była o stalową kratownicę, spawaną ze stalowych rur pokrytą częściowo blachą, a w większej części płótnem. Płat o konstrukcji metalowej kryte płótnem. 2 silniki Argus As10C o mocy 176 kW (240 KM) każdy.
Uzbrojenie: 1 ruchomy karabin maszynowy MG 15 w nosie kadłuba, taki sam karabin instalowano w odkrytym stanowisku pod kadłubem. Samolot mógł przenosić również niewielki ładunek bomb
Długość - 14,10 m
Rozpiętość - 21,00 m
Wysokość - 4,3 m
Masa własna - 2400 kg
Masa całkowita - 3600 kg
Prędkość maksymalna - 254 km/h
Prędkość przelotowa - 238 km/h
Prędkość lądowania - 76 km/h
Czas wznoszenia na 1000 m - 3,8 min
Pułap normalny - 5400 m
Zasięg - 690 km
Opis ze strony www.wikipedia.pl