Bücker Bu-131 Jungmann
dwumiejscowy samolot podstawowego szkolenia pilotażu
Wkrótce po założeniu firmy Bücker w Johannisthal w roku 1933 powstał pierwszy samolot Bückera, Bü-131 Jungmann. Maszyna ta skonstruowana została przez inż. Andersa J. Anderssona, Szweda, który prowadził wszystkie prace projektowe w firmie Bücker aż do 1939 roku.
Pierwszy prototyp Bü-131 (D-3150) oblatany został 27 kwietnia 1934 roku przez pilota Joachima von Küppena. Maszyna napędzana była silnikiem rzędowym, czterocylindrowym Hirth HM 60R o mocy 59 kW (80 KM). W tym samym roku rozpoczęła się seryjna produkcja pierwszej wersji Bü-131 A, której głównym odbiorcą został Deutscher Luftsportverband. Pierwsze egzemplarze dostarczone zostały do Luftwaffe w roku 1935 i użytkowane były jako szkolne samoloty wstępnego treningu pilotażu. Jako jedna z pierwszych maszyny te otrzymała Flugzeugführerschule A/B 72 w Detmold. W roku 1936 rozpoczęła się produkcja wersji Bü-131B, różniącej się zastosowaniem mocniejszego silnika Hirth HM 504A-2 o mocy 77kW (105 KM). Dalszym rozwojem samolotu była wersja C, która nie była jednak produkowana seryjnie, jako jej napęd przewidywano silnik Cirrus Minor o mocy 66 kW (90 KM). Samoloty Bü-131 służyły w szkołach lotniczych Luftwaffe do końca wojny, chociaż w drugiej jej połowie zastępowane były stopniowo przez nowocześniejsze samoloty Bü-181 Bestmann. Wycofywane ze szkół lotniczych Jungmanny trafiły na wyposażenie niektórych tworzonych od 1942 roku Nachtschlachtgruppe np. NSGr.2, NSGr.11 i NSGr.12. Doskonałe właściwości lotne Jungmannów spowodowały duże zainteresowanie na świecie. Największym ich producentem poza Niemcami była Japonia, gdzie produkowano je dla potrzeb armii lądowej pod oznaczeniem Kokusai Typ 4 (Ki-86). Samolot ten napędzany silnikiem Hatsukaze o mocy 81 kW (110 KM) wyprodukowany został w liczbie 1037 egzemplarzy. Dla japońskiej marynarki wojennej zbudowanych zostało 217 sztuk pod oznaczeniem Watanabe/Kyushu Typ 2 (K9W1). Bü-131 używany był również w Finlandii, na Węgrzech, w Hiszpanii, Szwecji i Szwajcarii a także po zakończeniu wojny w Czechosłowacji, gdzie produkowano go do roku 1949, w liczbie prawie 300 egzemplarzy, jako Aero C-104.
Dane taktyczno techniczne
Samolot był dwupłatem o dwuosobowej załodze zajmującej miejsca w tandemie w otwartych kabinach przeznaczonym do treningu, akrobacji i uprawiania sportów lotniczych. Kadłub zbudowany był w oparciu o stalową kratownicę zbudowaną ze spawanych rur pokrytych w przedniej części blachą, a środek i ogon kryte były płótnem. Zbiornik paliwa i oleju mieścił się w kadłubie. Podwozie klasyczne stałe z kółkiem ogonowym. Silnik rzędowy czterocylindrowy Hirth HM 504A-2 o mocy maksymalnej 105 KM (77 kW)
Długość - 6,76 m
Rozpiętość - 7,40 m
Wysokość - 2,25 m
Masa własna - 390 kg
Masa w locie - 680 kg
Prędkość maksymalna - 185 km/h
Prędkość przelotowa - 170 km/h
Prędkość lądowania - 82 km/h
Czas wznoszenia na 1000 m - 5,2 min
Pułap normalny - 5200 m
Zasięg - 650 km
Opis ze strony http://samoloty.webd.pl/index.html