Messerschmitt Bf 110 G
samolot myśliwski dalekiego zasięgu
Samolot powstał w zakładach Bayerische Flugzeugwerke (BFW) na konkurs na ciężki myśliwiec dla Luftwaffe. W Niemczech nazwano tę nową klasę samolotów: Zerstörer (samolot niszczycielski). Projektantem samolotu był prof. Willy Messerschmitt, oblot prototypu miał miejsce 12 maja 1936 roku. Samolot następnie został zamówiony przez Luftwaffe, zwyciężając z konstrukcjami pozostałych firm. Oryginalne oznaczenie samolotu to Bf 110, pochodzące od skrótu ówczesnej nazwy wytwórni, nazywany jest jednak także Me 110 od nazwy późniejszych zakładów Messerschmitt. Do końca wojny wybudowano 5 762 samoloty Bf 110 w głównych wersjach od A do H i licznych podwersjach, oznaczanych dodatkowo cyframi i czasem literami.
Kampania wrześniowa w Polsce i sukcesy w walkach z brytyjskimi bombowcami, wyrobiły Me-110 opinię doskonałych i groźnych samolotów. Zaletą ich było silne ofensywne uzbrojenie strzeleckie. Jednak w czasie bitwy o Anglię w połowie 1940 roku walki z nowoczesnymi myśliwcami brytyjskimi (Spitfire'ami i Hurricane'ami) zweryfikowały tę ocenę. Ta ciężka, dwusilnikowa maszyna nie sprawdziła się jako konwencjonalny myśliwiec, mając mimo wszystko gorszą manewrowość. Ponadto okazało się, że w walce Me-110 często tracił strzelca pokładowego - a jego rola miała być istotna w założeniach konstruktora. Powodem strat było niedostateczne opancerzenie stanowiska strzelca osłaniającego tylną półsferę. Po wyeliminowaniu strzelca pokładowego Me-110 dość łatwo stawał się łupem myśliwców RAF. Ratunkiem był krąg obronny złożony z kilku Me-110 i stopniowe wycofywanie się tak utworzonej formacji w kierunku baz we Francji. Nie zawsze było to jednak możliwe. Wiele z nich zostało zestrzelonych w Bitwie o Anglię - Luftwaffe od lipca do końca września 1940 roku straciła w walkach 214 Bf 110, co stanowiło 60% stanu z 29 czerwca tego roku.
Od 1941 roku używano ich z wiele lepszym efektem jako myśliwców nocnych (wersje Bf 110G oraz Bf 110H). Były używane jako myśliwce bombardujące (w tzw. pułkach niszczycieli), myśliwce nocne i przechwytujące (w walkach z bombowcami alianckimi). Wyposażenie nowszych wersji w radar oraz dodatkowe działka sprawił, że stały się one groźne dla bombowców brytyjskich latających na nocne wyprawy. Samoloty te przejęły główny ciężar obrony Rzeszy przed nocnymi nalotami alianckimi.
Dane taktyczno techniczne
Dwusilnikowy metalowy dolnopłat, kadłub o konstrukcji półskorupowej, usterzenie podwójne. Załoga: 2 lub 3 osoby w zależności od wersji, w stosunkowo długiej przeszklonej kabinie, z tyłu kabiny stanowisko strzelca. Podwozie główne wciągane do gondoli silnikowych. Dwa silniki widlaste w układzie V-12. Stosowano silniki: Junkers Jumo 210Ga mocy 720 KM (wersje A-0, B), Daimler-Benz DB 601B-1 mocy 1 100 KM (od wersji C), DB 601F o mocy 1 350 KM (wersja F-1 - F-4), DB 605?-1 o mocy 1475 KM (wersje G, H).
Uzbrojenie: 2 działka kal. 20 mm MG 151,
4 karabiny maszynowe kal. 7,92 mm MG 17,
1 podwójny karabin maszynowy kal. 7,92 mm MG 81Z.
Wersja G-4c/R3
Długość - 13,05 m
Rozpiętość - 16,20 m
Wysokość - 4,12 m
Masa własna - 5093 kg
Masa całkowita - 9390 kg
Prędkość maksymalna - 547 km/h
Pułap normalny - 7954 m
Zasięg - 900-2090 km
Opis ze strony www.wikipedia.pl