Arado Ar-68
samolot myśliwski

Po zaprzestaniu prac nad Ar-67 zespół inż. Blume otrzymał zadanie dalszego rozwoju Ar-68 przewidzianego jako konkurent dla myśliwca Heinkel He-51, który wyparł z jednostek myśliwskich poprzednią konstrukcję firmy Arado Ar-65. Konstruktorzy zdecydowali się zastosować do napędu maszyny silnik BMW Vld o mocy startowej 551 kW (750 KM), a mocy maksymalnej 404 kW (550 KM).

Pierwszy prototyp Ar-68a (D-IKIN) oblatany został w Warnemünde wczesnym latem 1934 roku. Napęd samolotu stanowił silnik BMW Vld. Wyniki prób nie byty zadowalające, prędkość i wznoszenie tylko niewiele przewyższały osiągi Ar-65 E, dodatkowo piloci skarżyli się na gromadzenie się spalin w kabinie oraz słabą widoczność do przodu. Problemy te postanowiono usunąć poprzez zabudowę nowego silnika Jumo 210 A o mocy stałej 448 kW (610 KM). Silnik ten stanowił jednostkę napędową prototypów Ar-68b (D-IVUS) oraz Ar-68c (D-IBAS), które rozpoczęły próbne loty wiosną i latem 1935 roku. Zainstalowanie nowego silnika umożliwiło zmiany konstrukcji przodu kadłuba, które polepszyły widoczność do przodu. W drugim prototypie pojawił się jednak inny problem, na skutek wadliwie skonstruowanych wlotów powietrza do chłodnicy silnik nie osiągał pełnej oczekiwanej mocy. Wadę tę usunięto w trzecim prototypie, który wypełnił wreszcie wszystkie założenia konstruktorów, był on również jako pierwszy wyposażony w standartowe uzbrojenie złożone z dwóch karabinów maszynowych MG 17 kalibru 7,9 mm z zapasem amunicji po 500 pocisków na lufę. Zespół konstruktorów Arado był całkowicie przekonany o wyższości swojej konstrukcji nad Heinklem He-51, równocześnie dzięki otwarciu nowych zakładów lotniczych Arado w Brandenburgu pojawiły się odpowiednie moce produkcyjne do rozpoczęcia seryjnego wytwarzania nowego myśliwca. Pomimo tego Reichsluftfahrtministerium, które zastąpiło Luftfahrtkommissariat nie wykazało większego zainteresowania nową konstrukcją. Piloci Luftwaffe, którzy świeżo przesiedli się z Ar-65 na He-51, posiadające większą prędkość, większe obciążenia konstrukcji a przede wszystkim znacznie wyższą prędkość lądowania, co sprawiało szczególnie wiele kłopotów niedoświadczonym pilotom, gwałtownie zaprotestowali przeciwko wprowadzaniu nowego typu samolotu argumentując, że "lepszy diabeł, którego już znamy". Dopiero gdy na początku 1936 roku nowo mianowany szef wydziału technicznego w Ministerstwie Lotnictwa Rzeszy Ernst Udet zorganizował prób ną walkę powietrzną pomiędzy He-51 a Ar-68 sytuacja uległa zmianie. Ar-68 pilotowany przez Udeta wygrał w pojedynkach i przewyższał we wszystkich osiągach pilotowane przez najbardziej doświadczonych lotników myśliwskich He-51. W międzyczasie w zakładach Arado powstały dwa dalsze prototypy Ar-68d (D-ITAR) z silnikiem BMW VI oraz Ar-68e (D-ITEP) z silnikiem Jumo 210 Da wyposażonym w dwustopniową sprężarkę i osiągającym moc startową 500 kW (680 KM). Krótko po zbudowaniu tych prototypów RLM wprowadziło standartowe oznaczenia samolotów prototypowych, które stanowiła litera V (Versuchs - eksperymentalny) oraz kolejny numer prototypu. Z uwagi na to Ar-68d V4 stał się maszyną wzorcową serii Ar-68 F-1 wyposażonej w silnik BMW VI 7,3 Z, a pierwsze samoloty tej serii dotarły do jednostek liniowych w końcu lata 1936 roku. Jedyną jednostką wyposażoną w te samoloty był nowosformowany L/JG 134 (późniejszy ZG 26) Horst Wessel w Werl. Następny miał być bazujący w Jessau L/JG 131, ale gdy okazało się, że osiągi Ar-68 F-1 były prawie identyczne jak He-51 zarzucono ten pomysł i produkcja wersji F-1 zakończyła się jesienią 1936 roku. Prototyp Ar-68 V5 stał się wzorcem wersji Ar-68 E-1. Samoloty te wyposażone były początkowo w silnik Jumo 210 Da zastąpiony w późniejszych seriach przez silnik Jumo 211 Ea o mocy maksymalnej 500 kW (680 KM) napędzający dwułopatowe śmigło drewniane Heine. Samolot uzbrojony był w dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibru 7,9 mm z zapasem amunicji 500 sztuk naboi na lufę. Jako przyrząd celowniczy służył celownik refleksyjny Reflex-Visier Illa, pod kadłubem można było podczepić cylindryczny pojemnik na sześć bomb odłamkowych SC 10 o wagomiarze 10 kg. Dowództwo Luftwaffe planowało wyposażyć w te samoloty siedem Jagdgruppen (I, II. III/JG 134, I/JG 135, II/JG 234 i I,II/JG 334) przy pozostawieniu w pięciu pozostałych Heinkli He 51. Ar-68 E-1 znalazły się też na wyposażeniu nowoutworzonego III./JG 141 w Fürstenwalde. W roku 1938 dwa Ar-68 E-1 znalazły się w Hiszpanii, gdzie służyły jako nocne myśliwce w Grupo 9 dowodzonej przez kapitana Javiera Murcia na lotnisku La Cenia. W roli nocnego myśliwca występowały również od września do końca roku 1939 ostatnie pozostające w służbie Luftwaffe Ar-68 E/F. W ramach Luftflotte 3 operowały 10. i 11. (Nachtjagd)/JG 72 w sile 16 i 12 maszyn. Samoloty te wykonywały patrole nad granicą niemiecko-francuską. Jednostki przemianowano wkrótce na 11/JG 2 oraz 5/JG 52. Dnia 26 września 1939 roku 7/JG 53 zreorganizowano w 10 (Nachtjagd)/JG 53 i wyposażono w Ar-68 F-1, jednostka operowała z lotnisk w okolicy Oldheim/Heilbronn. Od roku 1940 wszystkie będące jeszcze w służbie Ar-68 przekazane zostały do Jagdfliegerschulen. Kolejną wersją Ar-68 miał być model G, który planowano jako myśliwiec operujący na wyższych pułapach. Projekt ten nie został zrealizowany z uwagi na brak odpowiedniego silnika. Ostatnim modelem był wyprodukowany wiosną 1937 roku Ar-68 H (D-ISIX) napędzany dziewięciocylindrowym silnikiem gwiazdowym chłodzonym powietrzem o mocy 625 kW (850 KM) BMW 132 Da. Samolot ten posiadał zakrytą kabinę pilota i osiągał prędkość o 65 km/h wyższą od poprzednich wersji. Uzbrojenie zostało wzmocnione o dwa dodatkowe karabiny maszynowe MG 17 montowane w górnym płacie. W tym czasie jednak Luftwaffenführungsstab zrezygnował z dalszych prac nad dwupłatowymi myśliwcami i wszelkie prace rozwojowe nad Ar-68 zostały przerwane.

Dane taktyczno techniczne

Arado Ar-68 był jednodźwigarowym dwupłatem z otwartą kabiną i stałym klasycznym podwoziem, wszystkie koła osłonięte były aerodynamicznymi owiewkami. Skrzydła miały różną rozpiętość i połączone były ze sobą zastrzałami w kształcie litery N. Połączenia wzmocnione były stalowymi cięgnami oraz pojedynczymi wspornikami między górnym płatem a kadłubem. Kadłub o owalnym kształcie, pokryty był w przedniej części oraz na grzbiecie blachą duralową, pozostała jego część kryta była płótnem. Statecznik poziomy umieszczony był na końcu kadłuba i połączony został dodatkowo za pomocą zastrzałów w kształcie odwróconej litery V z wysuniętym nieco do przodu statecznikiem pionowym. Ster wysokości jednoczęściowy. Wszystkie lotki wyważone były dynamicznie. Silnik Junkers Jumo 210 Ea (BMW VI 7,3Z) dwunastocylindrowy chłodzony cieczą o mocy maksymalnej 500 kW (551 kW)/680 (750) KM na wysokości 0 m.

Uzbrojenie: dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibru 7.9 mm z zapasem amunicji, 500 naboi na lufę oraz możliwość dodatkowego podwieszenia sześciu bomb SC 10

Długość - 9,4 m
Rozpiętość - 11,58 m
Wysokość - 3,3 m
Masa własna - 1600 kg
Masa całkowita - 2021 kg
Prędkość maksymalna - 335 km/h
Czas wznoszenia na 6000 m - 10 min
Pułap normalny - 7400 m
Zasięg - 500 km

Opis ze strony http://samoloty.webd.pl/index.html

GALERIA